Hogsback en Victoria Falls

Om van elke week een reisverslag te maken is geen toegevoegde waarde omdat elke werkdag hetzelfde eruit ziet: naar de universiteit, in de bibliotheek aan school werken, surfen, chillen en feesten. Ik heb besloten dat als ik ergens heen ga dat ik daarvan een reisverslag maak.

Hogsback
Een paar weken geleden ben ik naar Hogsback geweest. Hogsback is een prachtige plek in de bergen met prachtige natuur. Als ik het goed heb is hier Tolkien heen gegaan als inspiratie voor Lord of the Rings en/of The Hobbit. En ik kan begrijpen waarom. Het is moeilijk uit te leggen maar het de omgeving heeft wat sprookjesachtig en wat mysterieus.

Ons eerste plan was om vrijdagavond te vertrekken. Dit omdat we vrijdagmiddag een tentamen hadden. Na wat overleg hadden Ivo, Freya, Lisa, Ruby en ik besloten om toch zaterdagochtend vroeg te vertrekken. We hadden aan de Fransen gevraag, die vrijdagochtend waren vertrokken, hoe de weg was. Hoewel deze prima begaanbaar was leek het ons toch niet verstandig om door de nacht te reizen omdat we weg niet wisten. Dit bleek achteraf de beste keuze.

Om 07.00 uur ging de wekker en om 08.00 zaten we in de auto op weg naar Hogsback. Ivo reed de heenweg en ik zou de terug rijden. Er gebeuren allemaal rare dingen op de snelweg. Een man die naast de snelweg aan het overgeven is op het moment dat jij langsrijd, mensen die willen liften en langs de snelweg staan, geiten en koeien die doodleuk over de weg lopen en vlak naast de weg. En die het blijkbaar verstandig vinden om, als je nog maar 10 meter van ze vandaan bent met zo’n 80 kilometer per uur (harder dan dat wil je er niet langs rijden), over te steken, een vrachtwagen vol met sinaasappels die over de kop was gegaan waardoor de hele weg vol lag met sinaasappel en om te waarschuwen voor een gevaarlijke situatie stonden er mensen die wegwerkzaamheden uitvoeren met een rode vlag te zwaaien alsof we in de formule 1 zaten en er een groot ongeluk was geweest. Ik was dan ook best wel teleurgesteld dat er geen mannetje bij Hogsback stond met een finishvlag maar ik heb met deze teleurstelling om weten te gaan. Nadat Ivo had besloten de toeristische route te nemen kwamen we rond 13.00 aan in Hogsback. Toen we in de buurt waren en we op de bergwegen, vergelijkbaar met die in Oostenrijk, aan het rijden waren kregen we al veel natuurschoon te zien.

Eenmaal in Hogsback was het nog even zoeken naar waar we moesten zijn. We hadden afgesproken gelijk naar het begin van een wandelroute te gaan omdat we wat later waren in plaats van naar onze accommodatie te gaan. Daar eenmaal aangekomen kwamen we de anderen tegen. Na eerst van het uitzicht genoten te hebben begonnen we aan de wandeling van 4 uur. Het was heel mooi. Een smal pad dat door een mooi gebied liep met als hoogtepunt een waterval op het einde. Daar hebben we nog wat rondgehangen. Daarna zijn we via een omweg naar de bovenkant van de waterval gelopen en hebben we daar ook nog wat rondgelopen. Het hele weekend staat daar namelijk in het teken van wandelingen. Toen we terug waren bij de auto besloten we in een restaurant een hapje te eten en naar onze accommodatie te gaan. Deze weg in het donker rijden zonder dat je deze kent is niet al te slim vanwege de steile hellingen geulen en gaten in de weg. Toch had Ivo het, op wat kleine strubbelingen na, onder controle en kwamen we aan bij onze accommodatie. We kwamen aan bij een huis aan omringd door natuur, ik sliep hier met 9 andere personen. Iets hogerop stond een ander huis waar de bewoners woonden. Dit waren hele aardige mensen die ons van harte welkom heetten. Naast hun huis hadden ze een plek voor een kampvuur waar wij met grote dankbaarheid gebruik van maakten. Na een aantal uren besloot ik dat het mooi genoeg was en ging ik naar bed.

De volgende morgen ging de wekker vroeg en gingen we ontbijten. Dit ontbijt werd klaargemaakt door de bewoners en wij konden met het bord langsgaan zo vaak als we wilden. Na heerlijk ontbijt te hebben haalde Guillan me over om daar te douchen. Ik ben blij dat hij dat heeft gedaan. De douches waar we gebruik van konden maken waren in de buitenlucht omringd door drie houten muren die je afschermden van nieuwsgierige ogen maar waardoor je wel kon genieten van het mooie uitzicht van Hogsback. Nadat iedereen klaar was om te gaan besloten we naar de top van een berg te wandelen. Eenmaal daar heen gereden, nadat we eerst weer de weg met steile hellingen, geulen en gaten moesten nemen parkeerden we de auto onder aan de heuvel. We liepen vaak door een bos en op een gegeven moment raakte ik mijn gevoel voor oriëntatie kwijt en niemand wist precies waar we heen moesten maar wonder boven wonder kwamen we boven op de berg. Boven op de berg genoten we van het uitzicht en van een welverdiende lunch. Daarna liepen we weer naar beneden, maar daarvoor liepen we eerst een half uur te discussiëren hoe we terug moesten komen omdat we niet dezelfde route terug wilde nemen. Maar we kwamen bij de auto en we reden terug naar P.E. Rond 20.00 op zondagavond waren we terug in het hotel.

Victoria Falls
Op vrijdag 4 september begon de week vakantie die we hadden. Dit betekent ook dat we al op de helft zitten van onze tijd hier. Er is hier zoveel te doen en zo weinig tijd . Ik had besloten om samen met 14 anderen naar Victoria falls te gaan. Omdat ik donderdag om 17.00 tentamen had kon ik niet met de eerste groep mee op donderdag ochtend dus ging ik samen met Emile, Guillaume, Nathaniel en Julie (allemaal Frans) op zaterdag. Zaterdagochtend om 07.45 werden we opgehaald met een taxi. We gingen naar het vliegveld en volgen naar Johannesburg. Vanuit Johannesburg pakten we de bus naar Bulawayo. Als ik wist dat in deze bus het WK ‘je benen in de meeste vreemde hoek leggen waardoor je oncomfortabel kan zitten’ werd gehouden had ik een andere busmaatschappij uitgekozen Voordat we vertrokken werd gevraagd of iemand voor onze bus en busreis wilde bidden. Nadat iemand onze bus had gezegend gingen we opweg. Dit was een busreis van 14 uur. Tenminste als alles volgens plan verliep. Maar bij de grens hadden een paar personen moeite om uit Zuid-Afrika te komen (5 uur vertraging) en hadden wij moete om Zimbabwe in te komen (2,5 uur vertraging). Er stond op een plakkaat op de muur dat de mensen van de douane er alles aan zouden doen om ons zo snel mogelijk opweg te helpen. Dit was een Engelse tekst en volgensmij kon de vrouw die ons hielp geen Engels. Zo snel als Johnny van Beukeringen kon lopen met tegenwind (typ dit in op google en je krijgt een impressie), zo snel was de vrouw die ons hielp. Was ze bijna klaar besloot ze om nog even het toilet te bezichtigen -_-. Was ze eindelijk klaar was de 3 bonnetjes kwijt waar op stond dat we hadden betaald voor onze visa waardoor de procedure weer van voor af aan begon. Omdat we zo lang bezig waren kwam de buschauffeur ons opzoeken en begon hij zich ermee te bemoeien waardoor het allemaal een stuk sneller ging. Na nog wat kleine oponthoudjes kwam we na 23 uur aan in Bulawayo. Onze overstaptijd van 9 uur was omgezet in 15 minuten. Gelukkig werden we goed geholpen en kwamen we op tijd voor onze 2e bus. Moet je nagaan wat er was gebeurd als de bus niet was gezegend…

In plaats van op tijd te vertrekken hadden Emile en Guillaume problemen met hun ticket waardoor we een uur vertraging hadden. Ze hadden wel betaald maar stonden niet op de lijst van de uitverkochte bus. Dus mochten ze voorin zitten. Uiteindelijk kwamen we om 20.15 op zondag aan in Victoria Falls. Julie raakte in gesprek met een local in de bus en hij besloot ons een lift te geven naar onze accommodatie. Daar eenmaal aangekomen hadden we ons gemeld bij de accommodatie, gingen we onze spullen in onze kamer zetten en met de anderen die er al waren chillen.

De volgende dag besloten we naar de watervallen te gaan. Voor $20 kon je naar binnen. Het was schitterend. Echt heel mooi. Omdat mijn telefoon en camera zijn overleden zijn de foto’s van mijn helaas verloren gegaan maar ik krijg de foto’s van de anderen. We er rond gelopen, we genoten van het uitzicht en hebben hier heerlijk gechilled. We zijn hier de hele dag gebleven en hebben, naar mijn mening, een van de mooiste zonsondergangen gezien

Dinsdag hadden we rijden op olifanten op de planning staan. We reden door een natuurreservaat op olifanten wat super vet was. Er zijn foto’s en er is een video van gemaakt dus die houden jullie van mij tegoed Helaas hadden we geen andere wilde dieren gezien omdat het, volgens de begeleiders te warm was. Daarna zijn we teruggegaan naar onze accommodatie. Rebecca was de vorige avond in gesprek gegaan met een local, James genaamd, die had voorgesteld om ons door de township te leiden. Om 16.00 gingen we op weg. Eerst liet hij ons een lokale bar zien waar we genoten van een goudgele rakker of een ander verkoelend drankje. Daarna zijn we naar een lokale markt geweest waar we een voetbal hadden gekocht. Toen we verder liepen zagen we een stuk of 20 kinderen voetbal spelen. Ze zagen de bal in onze handen en ze vroegen of ze met onze bal mochten spelen. Geen probleem als we mee mochten spelen. Na ongeveer anderhalf uur gevoetbald te hebben, en de dames waren met de kinderen aan het spelen die niet van voetbal hielden, besloten we dat het tijd was om verder te gaan. Ik gaf een groep kinderen een high five en toen wilde iedereen een high five en gingen ze aan me hangen met de vraag of ik kon blijven maar helaas moesten we echt door. Daarna had James zijn huis laten en zien en bracht hij ons weer terug naar Shoestrings, onze accommodatie.

Woensdag stond in het teken van relaxen. Rond half 2 besloten we met een groep naar een lokale markt te gaan waar je allerlei kleine hebbedingetjes kon kopen. En omdat we blank waren wilde iedereen wat aan je verkopen. Het was leuk maar ook best vervelend. Omdat overal op straat iedereen je ook dingen probeert aan te smeren. Maar ja, dat hoort er allemaal bij. Eenmaal terug in Shoestrings besloten we naar de Big Tree te gaan. Zoals de naam het al zegt in het een grote boom. De boom is tussen de 1000 en 1500 jaar oud. Ik denk dat als we alle 15 in een kring konden staan dat we de boom niet konden omarmen zo dik was de bast. Maar erg lang was de boom niet dus ik was ligt teleurgesteld maar toch blij dat ik het heb gezien.

Donderdag werden we om 8 uur in de ochtend opgehaald om te gaan wandelen. We liepen naar beneden waar de victoria falls naar beneden vallen en gingen in een rubberboot de rivier opvaren. Stapten ergens uit en konden we zwemmen in een bassin en douchen onder de waterval. Daarna mochten we van een klif afspringen in de rivier, zo’n 4 meter hoog en moesten we weer terug roeien naar het beginpunt. Het nadeel van naar beneden lopen is dat je ook weer omhoog moest lopen, en dat was een stuk zwaarder!

Na de wandeling besloten we de brug over te steken naar Zambia. Officieel zijn we niet in Zambia geweest omdat je dan $40 extra moest betalen voor een visa maar officieus waren we wel in Zambia. Aan de ene kant van de brug is Zimbabwe en aan de andere kant Zambia en het stuk waar wij waren was een niemandsland maar wel aan de kant van Zambia. Nadat we daar hadden geluncht en rondgelopen besloten we dat het tijd was om weer naar Shoestrings te gaan. Na wat uitgerust te hebben zijn we uit eten geweest in een Chinees restaurant. Het was heerlijk! Op de terugweg kwamen we locals tegen die ons waarschuwde voor olifanten die ontsnapt waren uit het reservaat. Dit wilde we natuurlijk zien en we na 20 meter lopen zagen we ze in de verte lopen. 3 zware silhouetten in de licht van de lantaarnpalen. Gelukkig reed er net een bus in die ons had afgezet voorbij de olifanten. 2 weken geleden was er namelijk een local gedood door een loslopende olifant bij de Big Tree. Hin was zo vrij geweest om dit te vertellen toen we onderweg waren naar de Big Tree de vorige dag haha. Eenmaal terug in het hotel werd er nog wat gekaart en daarna gingen we slapen. De volgende dag ging de wekker om 06.30 uur omdat de bus om 07.30 vertrok. Na een terugreis van 28 uur kwamen waren we terug in P.E.